مُنیر جان بونیرے غزل

که ماشوم می بیگا ټوله شپه کړه ویر جانانه

رانه په اوښکو باندې وران شو ستا تصویر جانانه

د زړه په سر مې وۀ ښخ شوي خوب ته يې نه پرېښودم

ستا د ښایسته سترګو باڼه د نظر تیر جانانه

بس خو تر مرګه به زما سترګې د نم ډکې وي

زه ښه پوهیږمه د خپل خوب په تعبیر جانانه

د زړه په سر کښې د زړه سره لتي مه راکوه

زۀ دې مريــد يــم لېونيه تــــه مـــــې پــيـــر جانانه

د خوشحالو بوټي يې ټول د زېلې زېلې ويستي

د زړه په زمکه مې ستا غم کړے دے سیر جانانه

خدائے دې مئین کړه چې احساس درته د خوږ زړه وشي

یه په ښائست باندې مغرور په زړه کافِر جانانه

تا خو به خپلې خوشحالۍ په الله هو اوده کړي

په ما ستا غم کړې د ژوند ټولې شپې شوګير جانانه

چې ما په خپل غزل کښې ستائي زه يې تصوير جوړووم

منير دې کړي الله ،شاعر، ما مصویر جانانه